Pomorski Zespół Parków Krajobrazowych

W Parku Krajobrazowym „Dolina Słupi” padł rekord liczebności zimujących łabędzi krzykliwych

      Pracownicy Parku Krajobrazowego „Dolina Słupi” podsumowali kolejny sezon badań koncentracji zimujących łabędzi krzykliwych. Prace terenowe wykonywali w połowie grudnia 2020 r. oraz w połowie stycznia, lutego i marca 2021 r. Kontrolami objęli noclegowiska tych ptaków na zbiornikach wodnych położonych na terenie Parku. Określeniu wielkości koncentracji łabędzi krzykliwych sprzyja zlatywanie się ptaków na noc, na zbiorniki wodne i poranne ich rozlatywanie się na żerowiska, położone na polach.  

      W połowie grudnia na noclegowiskach łącznie odnotowano ponad 1700 łabędzi krzykliwych, z czego najwięcej, bo ponad 1000 ptaków, na Zbiorniku Krzynia. W styczniu łącznie stwierdzono ponad 2200 łabędzi. W lutym w Parku nocowało ponad 600 łabędzi krzykliwych, a w marcu – ponad 540. Na miejsca noclegowe ptaki wykorzystywały niezamarznięte fragmenty zbiorników zaporowych i jezior.

     W trakcie badań prowadzonych od 2016 roku, dotychczas najwięcej ptaków (1240 os.) stwierdzono na noclegowiskach w lutym 2018 roku. Obecnie padł rekord liczebności łabędzi krzykliwych zimujących w Parku.

     Na podkreślenie zasługuje, iż łabędź krzykliwy wymieniony został w załączniku I do Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (tzw. Dyrektywa Ptasia). Progi kwalifikujące ostoje ptaków o znaczeniu międzynarodowym IBA (Importent Birds Areas) dla koncentracji nie lęgowych łabędzi krzykliwych wynoszą 590 osobników. Podobnie jak w poprzednich sezonach, odnotowane liczebności przekraczają  minimalny próg i kwalifikują Dolinę Słupi jako ważne w skali europejskiej miejsce koncentracji ptaków zimujących tego gatunku.

     Prowadzony monitoring wskazuje na zmiany w zwyczajach migracyjnych łabędzi krzykliwych. Wykorzystując dogodne warunki atmosferyczne i dostępność bazy pokarmowej ptaki zatrzymują się na trasie wędrówki do tradycyjnych zimowisk i zostają na zimę. W konsekwencji przesunięciu bliżej lęgowisk ulegają miejsca ich zimowania.